BLUEBELLS OF SCOTLAND

O where and O where does your highland laddie dwell;
O where and O where does your highland laddie dwell;
He dwells in merry Scotland where the blue bells sweetly smell,
And all in my heart I love my laddie well

Blauwe, geurende tapijten in oude bossen en in kustgraslanden, vaak samen met ontluikende adelaarsvarens, zorgen voor een betoverend landschap in de lente. Wilde hyancinten (Bluebells - Hyacinthoïdes non-scripta), overal waar je kijkt.

Wilde hyacinten herken je aan de kokervormige bloemen met omgekrulde rand. De originele Bluebell (Hyacinthoides non-scripta volgens Linnaeus, later ingedeeld bij het geslacht Scilla) heeft een knikkende stengeltop. De bloemen zitten aan één zijde van de stengel. De invasieve soort H. hispanica heeft bloemen rondom de steel en de top van de stengel staat rechtop. Ook zijn de bloemen van deze laatste bleker van kleur en het stuifmeel is blauw. Het stuifmeel van H. non-scipta is wit. Er zijn ook veel kruisingen van de twee te vinden. De Wilde hyacint is een bolgewas.
In de UK is de Scilla non-scripta een beschermde soort, eigenaren van landgoederen met "bluebell woods"waken over de zuiverheid van H. non-scripta.

De benaming "Scottish bluebells" wordt in Schotland gebruikt voor de Campanula rotundifolia (Grasklokje). Een veel grotere en later bloeiende plant.

Elfenbloem
Volgens oude volksverhalen zou het luiden van de blauwe klokjes van de wilde hyacint elfen uitnodigen tot een middernachtelijk dans in het bos. Ook zouden kinderen verdwijnen en hun ouders door de elfen op een dwaalspoor gebracht worden. De betovering van het Blauwe-klokjesbos!