Duinsalomonszegel (Polygonatum%20odoratum)

De Duin- of Welriekende salomonszegel is een giftige plant. Ze heeft een hoekige, holle stengel. De stengel van de Gewone salomonszegel (Polygonatum multiflorum) is rond.
De bloemen groeien in de bladoksels. De bloemen van de Duinsalomonszegel zijn minder uitgesproken klokvormig dan die van de Gewone salomonszegel waar je een duidelijke vernauwing in het midden van de bloem ziet. De trossen bestaan uit slechts 1 of 2 bloemen bij de Duinsalomonszegel en uit 2 tot 5 bloemen bij de Gewone salomonszegel.
De helmdraden zijn kaal. Vergelijk de dicht behaarde meeldraden van de Gewone salomonszegel. De blauwe bessen zijn giftig.
Duinsalomonszegel kan tot zo'n 45 cm hoog worden, de Gewone salomonszegel tot 80 cm.

Als de plant in de herfst afsterft, blijft er een zegelvormig litteken op de wortelstok achter, dit is het ′zegel van Salomo′'.

Een papje vermengd van de gemalen wortelstok van de plant werd veel gebruikt als geneesmiddel bij allerlei uitwendige kneuzingen en wonden. Ook zou het een ideaal middeltje tegen sproeten en andere huidvlekken zijn.

De Tuinsalomonszegel (P. hybridum(x)) heeft uiteraard van beide een beetje. Deze salomonszegel komt veel voor als stinzenplant. De bloemen zijn qua breedte vergelijkbaar met de bloemen van de Duinsalomonszegel, maar de bloemkroonbuis is, evenals bij de slankere bloemen van de Gewone salomonszegel, halverwege ingesnoerd. De helmdraden van de Tuinsalomonszegel zijn papilleus (bobbelig), ze hebben hooguit enkele lange haren. De stengel is bij de inplanting van het blad kantig.